Friday 29 April 2011

TAKE A LOOK

Well, well. Μπαλκόνι it is για άλλη μια φορά. 
Νομίζω αυτό που με τραβάει πιο πολύ σε τούτο μπαλκόνι, είναι όλα αυτά τα αυτοκίνητα που περνάνε από κάτω. Ναι, μ' αρέσει να βλέπω την κίνηση και να σκέφτομαι πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι.  Εσείς το κάνετε ποτέ; (δίνω το λόγο και στον αναγνώστη. Φοβερή πρωτοπορία;)
Νομίζω πως το στάδιο "προσαρμογή στο blog" καλά κρατεί και προχωρεί. Συνήθως δεν είμαι τόσο βαρετός όσο ίσως φαίνομαι ως τώρα, τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Απλά αυτό που κουράζει τους άλλους μερικές φορές και που κάνει τη συχνή συζήτηση μαζί τους δύσκολη είναι πως σκέφτομαι πολύ γρήγορα. Χιλιάδες πράγματα. Εντελώς συνειρμικά κι έτσι κάποιοι δε μπορούν να ακολουθήσουν τη σκέψη μου.
Αλλά εδώ προσπαθώ να οργανωθώ οπότε let's go..
Κοιτάζω λοιπόν όλα αυτά τα αμάξια που περνούν κάτω απ' τα πόδια μου και αναρωτιέμαι που πάει όλος αυτός ο κόσμος. Μερικές φορές σκαρώνω και ιστορίες στο μυαλό μου του τύπου: " αυτός οδηγεί αφηρημένος..πιθανόν να περιμένει κάποιο τηλέφωνο, ίσως για δουλειά, ίσως η γυναίκα του γεννάει, ή η γιαγιά του έκανε εγχείριση" και άλλα τέτοια. Όχι πως όλο αυτό μου προσφέρει κάτι, απλά ξεχνάω για λίγο τα δικά μου προβλήματα. Μόνο για λίγο αν κάτσεις να σκεφτείς πόσο σοβαρότερα προβλήματα μπορεί να έχουν κάποιοι άλλοι, καταλαβαίνεις πόσο εγωιστικό ον είναι ο άνθρωπος, ο οποίος νομίζει πως ο κόσμος σταματά στα δικά του προβλήματα. Λάθος φίλε μου. Ο κόσμος συνέχισε κι όταν εξερράγη ο Βεζούβιος και χάθηκαν τόσοι άνθρωποι. Δε σταματάει για κανέναν. Ελάχιστα τον νοιάζει τον κόσμο αν εσύ ζεις ή πέθανες. Δε λέω πως δε νοιάζεται κανείς. Όλοι γύρω μας έχουμε μια σφαίρα ανθρώπων, έναν περιορισμένο δικό μας κόσμο, ο οποίος νοιάζεται και επηρεάζεται από τις αποφάσεις και τις ενέργειες μας. Όμως αν αυτοί είναι 100 άνθρωποι, σκέψου πως υπάρχουν μερικά δισεκατομμύρια ακόμα, που όχι μόνο δε δίνουν δεκάρα, αλλά αγνοούν παντελώς την ύπαρξη σου.
Μερικές φορές, όταν κάτι μου πάει στραβά, όταν δεν είμαι καλά, όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, σκέφτομαι πως έστω και ένας άνθρωπος στον κόσμο, αυτή τη στιγμή πεθαίνει. Μακάβρια σκέψη; Δε θα το ΄λεγα. Σκέφτομαι αυτόν τον άνθρωπο, του οποίου το όνομα δε θα μάθω ποτέ, του οποίου το πρόσωπο αγνοώ τελείως και καταλαβαίνω πως εγώ είμαι σε μακράν καλύτερη θέση. Οπότε ίσως τελικά να μην είναι και τόσο μεγάλη καταστροφή που σήμερα δεν πέρασα ένα μάθημα ή που μου σπάσανε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Και νιώθω λίγο καλύτερα.
Ο καθένας βέβαια έχει τον τρόπο του με αυτά τα πράγματα. Απλά σκέφτομαι πως ο εγωισμός όχι απλά κάνει κακό στους γύρω μας, αλλά κάνει κι εμάς λιγότερο ευτυχισμένους.
Νομίζω πως για δεύτερη μέρα τα πήγα καλά στην έκφραση και λίγο καλύτερα στη δομή.
Έχω ελπίδες βελτίωσης λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη. Μη με εγκαταλείψεις ακόμα!





και για να σε ψυχαγωγήσω, άκου: http://www.youtube.com/watch?v=sWxJgMBsiWc

I know you love your family, 
I'm sure you love your family, but come stay with me

4 comments:

  1. Η αλήθεια είναι πως τα αυτοκίνητα (και ένα δηλαδή αυτοκίνητο) μου προκαλούν φοβερά νεύρα, κι αυτό γιατί ποτέ κάτω απ το μπαλκόνι μου δεν ειχα δρόμο. Ευτυχώς...
    Ζω στην απολυτη ηρεμία και τελικά αναρωτιέμαι μήπως αυτό βαράει περισσότερο στα νεύρα? who knows!
    Οσο για τους ανθρώπους....ναι.....κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι άλλοι γεννιούνται.

    Για τον εγωισμό καλά τα λες. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
    Το μπλοκ λοιπον καλά κρατεί, εσύ καλά κρατείς και η ζωή συνεχίζεται...
    (Τώρα καλό είναι αυτό κακό...θα σε γελάσω)

    Καλησπέρα

    ReplyDelete
  2. Καλησπέρα και σ' εσένα Μαρία.
    Η αλήθεια είναι πως η απόλυτη ηρεμία μου αρέσει και με χαλαρώνει μόνο όταν την έχω επιλέξει. Αλλιώς με αγχώνει και μου δημιουργεί ένα αίσθημα εγκατάλειψης. Τι να πεις..

    ReplyDelete
  3. Αυτά που λες τα χω σκεφτεί και γω πολλές φορές. (τι έκπληξη πια!)
    Ειδικά αυτό με το ότι ο καθένας επηρεάζει μονάχα ελάχιστους ανθρώπους, ενώ τόσοι άλλοι σ'όλο το κόσμο δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη του. Και εξ'αιτίας αυτής της σκέψης, οδηγούμαι στο θέμα της ματαιότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι είναι ένας άνθρωπος? Χημεία. Έρχεται στον κόσμο. Ζει γύρω στα 80 χρόνια. Πεθαίνει. Είναι ένα τίποτα για τη γη (και για την ιστορία του κόσμου, του χρόνου). Η οποία γη είναι ένα τίποτα για το ηλιακό σύστημα. Το οποίο έπειτα, είναι ένα τίποτα για το σύμπαν ολόκληρο.
    Ντάξει. Ίσως δεν τα λέω καλά, αλλά αυτά νιώθω. Όχι πάντα βέβαια. Αλλά συνήθως. Νομίζω θα αρχίσω να γράφω και γω στο μπλογκ. Με επηρεάζεις και πολύ μιλάω, ενώ δε μιλάω.
    Ας γράψω πράμα απόψε.
    Εεευχαριστώ για τις σκέψεις. Σύυυγγνωμη που πρήζω σε κάθε ποστ. Ωωωραίο τραγούδι once again.
    Ααάαντιος!

    ReplyDelete
  4. Χαίρομαι που σου δίνω το ερέθισμα να μιλήσεις. Αν και, όπως και στην περίπτωσή μου, πάντα υπάρχουν άτομα γύρω μας που μπορούν να μας ακούσουν. Εγώ συνήθως φοβάμαι πως κουράζω ή πως δε θα με καταλάβουν γι' αυτό κι έχω όλες αυτές τις σκέψεις συσσωρευμένες και μάλλον πως θα την πληρώσει αυτό το blog.

    Και επιτέλους δε με πρήζεις φίλε μου. Σε τι καλύτερο θα μπορούσα να ελπίζω απ' το να βρω με τη μία κάποιον που να μοιράζεται τις ίδιες σκέψεις;

    Ο συνειρμός σου παραπάνω, με τον άνθρωπο, τη γη, το ηλιακό σύστημα, το σύμπαν είναι σκέψεις που κάνω κι εγώ κάθε φορά. Κι αναρωτιέμαι, ποιος ο δικός μου λόγος ύπαρξης. Εννοώ σοβαρά βρε παιδί μου. Γεννήθηκα, πήγα σχολείο, σπουδάζω, θα δουλέψω στη συνέχεια, θα κάνω οικέγενεια, παιδιά, θα μεγαλώσω, θα πάρω συνταξή (ίσως :Ρ) και κάποια στιγμή θα πεθάνω. Μπορεί και να μην γίνουν βέβαια μ' αυτή τη σειρά. Αλλά και πάλι. Όπως και να γίνουν. Ποιος ο λόγος; Δηλαδή γιατί να καταναλωθεί όλη αυτή η ύλη προκειμένου "να φτιαχτώ", γιατί να συμβούν τόσες χημικές αντιδράσεις προκειμένου να επιβιώσω; Για το τίποτα; Απλά για να αναπνέω 80 χρόνια; Δυσκολέυομαι κάπως να το χωνέψω αυτό.

    Και μετά καταλήγω να σκέφτομαι πάλι το "πάντα", το "συνέχεια" και το "χάος" και κάπου εκεί τρομοκρατούμαι νομίζω.

    ReplyDelete