Θυμήθηκα σήμερα πως όταν ήμουν μικρός είχα έναν φανταστικό φίλο που τον λέγανε Δημήτρη. Δηλαδή εγώ τον είχα ονομάσει έτσι. Είχα λοιπόν αυτόν τον φανταστικό φίλο, ο οποίος δε μ' άφηνε ποτέ.. Και του μιλούσα τα βράδια στο δωμάτιό μου και στο σχολείο στα διαλείμματα όταν δε μου μιλούσαν οι άλλοι. Το θέμα είναι πως μάλλον μου έμεινε το "κουσούρι" και γι' αυτό από τότε όποτε είμαι μόνος, μιλάω δυνατά στον εαυτό μου, παραμιλάω κοινώς, σα να μιλάω σε εκείνον το φανταστικό φίλο. Νομίζω σήμερα το συνειδητοποίησα αυτό πλήρως.
Γενικά έχω ακούσει πως το να έχει ένα παιδί φανταστικό φίλο, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Εγώ απλά πιστεύω πως το έκανα γιατί σε πολύ μικρή ηλικία έχασα ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο και υποσυνείδητα ίσως δεν ήθελα να δεθώ με άλλους άνθρώπους γιατί φοβόμουν πως κάποια μέρα θα τους χάσω κι αυτούς. Κι έτσι γενικά κατέληξα να μην έχω πολλούς φίλους. Όχι πως αυτό ήταν απαραίτητα κακό, γιατί με όσους ήρθα κατά καιρούς σχετικά κοντά, ήταν πολύ "σοφά", θα έλεγε κανείς, διαλεγμένοι. Απλά δεν έδωσα ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον να με γνωρίσει πραγματικά γιατί φοβόμουν αυτό το "πολύ κοντά". Αυτό το έχω μετανιώσει μπορώ να πω. Το κακό είναι πως δεν ξέρω νομίζω πλέον και πως να αφήνω τους άλλους να πλησιάζουν, γιατί έχω συνηθίσει να κρατάω αποστάσεις.
Πάντως σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη, θα έλεγα να εκτιμήσεις τις όποιες σχέσεις με άλλους ανθρώπους έχεις, γιατί κι η μοναξιά είναι κακό πράγμα. Κι δυστυχώς άμα πιάσεις φιλίες μαζί της, δύσκολα την ξεφορτώνεσαι. Όμως η αλήθεια είναι πως αν θέλεις να αλλάξεις, ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να έχεις ισχυρή θέληση. Τουλάχιστον θέλω να το πιστεύω αυτό.
song of the day
