Just saying..

Καλησπέρα σε όλους. Απόψε ομολογώ πως δε μου έκανε όρεξη ούτε το μπαλκόνι, ούτε να γράψω κάτι ιδιαίτερο. Δεν ξέρω τι με προβληματίζει σήμερα. Πριν μερικές ώρες έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι που είχε ξεχάσει η αδερφή μου εδώ την τελευταία φορά που ήρθε και διάβαζα κάτι πολύ ωραία πράγματα. Νομίζω θα γράψω μερικά εδώ, αλλά δε θέλω να τα αναλύσω. Όχι σήμερα τουλάχιστον.

Α ναι, ο προβληματισμός της ημέρας είναι: γιατί αγόρι μου βλέπεις θρίλερ ενώ δεν το αντέχεις; Πάρε να 'χεις τώρα. (δεν είμαι και απ' τους πιο γενναίους. Απογοητευτικό; )

Λοιπόν ας κάνω αυτό που είπα:

- Με μερικούς ανθρώπους επικοινωνείς χωρίς λόγια. Με μια ματιά καταλαβαίνεις πώς νιώθουν, τι σκέφτονται, τι θα κάνουν. (το έχετε βιώσει εσείς αυτό;)
- Το θέμα είναι πώς θα ζήσεις καλά με τους υπόλοιπους.

Η δειλία και το άγχος δε σε βοηθάνε να κάνεις τους άλλους να νιώθουν καλά μαζί σου..

- Σε ζηλεύω γιατί είσαι δημοφιλής. Εμένα δε με θέλει κανείς. Είμαι πάντα εκτός παρέας.

- Είσαι εκτός μόνο αν νομίζεις ότι είσαι.

(νομίζω αυτό μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα..και ισχύει πραγματικά. 100% )

Η λέξη συγχωρώ (συν-χωράω) σημαίνει χωράω στον ίδιο χώρο. Για να συνυπάρχουμε πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο. (ναι δεν περιμένατε εμένα να σας πω την ετυμολογία της λέξης, σίγουρα, απλά ήθελα να το τονίσω λίγο)

- Δεν καταλαβαίνω γιατί στο σχολείο μαζί με όλα τα άλλα δεν κάνουμε και συναισθηματικά μαθήματα.

- Δε φτάνει που σου μαθαίνουν για τα γονίδια, θέλεις να στα εκπαιδεύσουν κιόλας;

(εδώ γέλασα ομολογώ. Κωμικοτραγική κατάσταση)

- Είσαι ανώριμος, έχεις αναπτύξει μόνο το μυαλό, αλλά από συναισθηματική ευαισθησία.. καληνύχτα.

- Ωριμότητα σημαίνει να προσπαθείς να με καταλάβεις ακόμα κι αν σε απογοητεύω.

(σωστός ο παίχτης..)

Έχουμε δυο αυτιά και μια γλώσσα για να μπορούμε να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο.
(μακάρι να τα κάναμε και με αυτή τη σειρά φίλε μου)

Σοφία Μαντουβάλου

..

Σκέφτομαι αρκετά έντονα αυτό με το συγχωρώ και το "είσαι εκτός..". Νομίζω δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση σήμερα. Δεν αφήνω ούτε τραγούδι γιατί θα είναι πολύ down. Καλό βράδυ σε όλους.

102 views φίλε μου το blog-άκι; Πού στο καλό τα μάζεψε; Απορώ πραγματικά.

Και κάθομαι και χαμογελάω σα χαζός στο μπαλκόνι ( το οποίο το κόβω να γίνεται πασίγνωστο και στο τέλος η σπιτονοικοκυρά μου θα διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα. - εδώ γελάς καλέ μου follower διότι αυτή ήταν μια προσπάθεια να κάνω χιούμορ, αποτυχημένη κατά το 80% βέβαια, αλλά δεν παύει να είναι προσπάθεια κι η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει, εκτός κι αν με δούλευε η μαμά μου όταν ήμουνα μικρός- )

Ευτυχώς που έκοψε η κίνηση και δεν παίζει να με δει κανείς και να με περάσει για τρελό. Μόλις πέρασε και το τελευταίο λεωφορείο. Ναι, το τελευταίο πρέπει να 'ναι γιατί πήγε 11. Κάποιοι το προλάβανε και κάποιοι άλλοι όχι. Κι αυτή τη φορά δεν έχει επόμενο όπως λένε όλοι πάντα. Εκτός κι αν κάποιος θέλει να περιμένει ως το πρωί. Ok. Αρκετά για απόψε.

Η δημιουργία αυτού του post ήταν απλά και μόνο αποτέλεσμα της επιθυμίας μου να βάλω ένα ακόμα τραγούδι. Οπότε πάρε τραγουδάκι και αντίο.

TAKE A LOOK

Well, well. Μπαλκόνι it is για άλλη μια φορά. 

Νομίζω αυτό που με τραβάει πιο πολύ σε τούτο μπαλκόνι, είναι όλα αυτά τα αυτοκίνητα που περνάνε από κάτω. Ναι, μ' αρέσει να βλέπω την κίνηση και να σκέφτομαι πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι.  Εσείς το κάνετε ποτέ; (δίνω το λόγο και στον αναγνώστη. Φοβερή πρωτοπορία;)

Νομίζω πως το στάδιο "προσαρμογή στο blog" καλά κρατεί και προχωρεί. Συνήθως δεν είμαι τόσο βαρετός όσο ίσως φαίνομαι ως τώρα, τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Απλά αυτό που κουράζει τους άλλους μερικές φορές και που κάνει τη συχνή συζήτηση μαζί τους δύσκολη είναι πως σκέφτομαι πολύ γρήγορα. Χιλιάδες πράγματα. Εντελώς συνειρμικά κι έτσι κάποιοι δε μπορούν να ακολουθήσουν τη σκέψη μου.

Αλλά εδώ προσπαθώ να οργανωθώ οπότε let's go..

Κοιτάζω λοιπόν όλα αυτά τα αμάξια που περνούν κάτω απ' τα πόδια μου και αναρωτιέμαι που πάει όλος αυτός ο κόσμος. Μερικές φορές σκαρώνω και ιστορίες στο μυαλό μου του τύπου: " αυτός οδηγεί αφηρημένος..πιθανόν να περιμένει κάποιο τηλέφωνο, ίσως για δουλειά, ίσως η γυναίκα του γεννάει, ή η γιαγιά του έκανε εγχείριση" και άλλα τέτοια. Όχι πως όλο αυτό μου προσφέρει κάτι, απλά ξεχνάω για λίγο τα δικά μου προβλήματα. Μόνο για λίγο αν κάτσεις να σκεφτείς πόσο σοβαρότερα προβλήματα μπορεί να έχουν κάποιοι άλλοι, καταλαβαίνεις πόσο εγωιστικό ον είναι ο άνθρωπος, ο οποίος νομίζει πως ο κόσμος σταματά στα δικά του προβλήματα. Λάθος φίλε μου. Ο κόσμος συνέχισε κι όταν εξερράγη ο Βεζούβιος και χάθηκαν τόσοι άνθρωποι. Δε σταματάει για κανέναν. Ελάχιστα τον νοιάζει τον κόσμο αν εσύ ζεις ή πέθανες. Δε λέω πως δε νοιάζεται κανείς. Όλοι γύρω μας έχουμε μια σφαίρα ανθρώπων, έναν περιορισμένο δικό μας κόσμο, ο οποίος νοιάζεται και επηρεάζεται από τις αποφάσεις και τις ενέργειες μας. Όμως αν αυτοί είναι 100 άνθρωποι, σκέψου πως υπάρχουν μερικά δισεκατομμύρια ακόμα, που όχι μόνο δε δίνουν δεκάρα, αλλά αγνοούν παντελώς την ύπαρξη σου.

Μερικές φορές, όταν κάτι μου πάει στραβά, όταν δεν είμαι καλά, όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, σκέφτομαι πως έστω και ένας άνθρωπος στον κόσμο, αυτή τη στιγμή πεθαίνει. Μακάβρια σκέψη; Δε θα το ΄λεγα. Σκέφτομαι αυτόν τον άνθρωπο, του οποίου το όνομα δε θα μάθω ποτέ, του οποίου το πρόσωπο αγνοώ τελείως και καταλαβαίνω πως εγώ είμαι σε μακράν καλύτερη θέση. Οπότε ίσως τελικά να μην είναι και τόσο μεγάλη καταστροφή που σήμερα δεν πέρασα ένα μάθημα ή που μου σπάσανε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Και νιώθω λίγο καλύτερα.

Ο καθένας βέβαια έχει τον τρόπο του με αυτά τα πράγματα. Απλά σκέφτομαι πως ο εγωισμός όχι απλά κάνει κακό στους γύρω μας, αλλά κάνει κι εμάς λιγότερο ευτυχισμένους.

Νομίζω πως για δεύτερη μέρα τα πήγα καλά στην έκφραση και λίγο καλύτερα στη δομή.
Έχω ελπίδες βελτίωσης λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη. Μη με εγκαταλείψεις ακόμα!

και για να σε ψυχαγωγήσω, άκου: http://www.youtube.com/watch?v=sWxJgMBsiWc

I know you love your family, 

I'm sure you love your family, but come stay with me

UNDER THE NIGHT SKY

Λοιπόν εδώ είμαι, στο μπαλκόνι για άλλο ένα βράδυ. 

Πρέπει να σκεφτώ τί σκέφτομαι για να το γράψω. Βασικά όχι για να το γράψω, όχι. Αλλά για να το σκεφτώ. Ναι, δε σκέφτομαι συχνά. Εννοώ σοβαρά. Δηλαδή σκέφτομαι, αλλά..σε ποιον να μιλήσεις σοβαρά σήμερα; Και ποιος θα σε πάρει στα σοβαρα στο κάτω - κάτω; 

Τί σκέφτομαι λοιπόν. Εκτός από την εξωτική παραλία στην οποία θα ήθελα να είμαι τώρα και αδυνατώ λόγω του οτι no money - no honey αλλά και του ότι έχουμε και μια σχολή, νομίζω πως δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Τρομερό.

Ας σοβαρευτώ. Πολύ συχνά μου συμβαίνει να μη σκέφτομαι τίποτα. Βέβαια δεν ξέρω αν γίνεται αυτό, γιατί όταν δε σκέφτεσαι τίποτα, σκέφτεσαι το τίποτα. Ίσως;

Κατέληξα πριν λίγο, και να μην ξεχάσω να το πω, πως η πορεία αυτή του blog είναι πως δεν έχει πορεία. Δε θέλω να γράφω για κάτι συγκεκριμένο. Πολύ περιοριστικό είναι αυτό κι είπα εδώ θέλω να μιλάω ειλικρινά κι ελέυθερα. Άλλωστε δε με ξέρει και κανείς.

Μα πραγματικά, εδώ μπορεί να βγει ο καθένας και να λέει το μακρύ του και το κοντό του και no harm.

Εντάξει ok. Δημοκρατία, σωστά.

Έχω γράψει ένα κείμενο ό,τι να' ναι απ' ό,τι βλέπω. Ούτε ένα σταθερό άξονα δεν έχω διατηρήσει.

Κάποτε είχα γράψει ένα παιδικό παραμύθι τώρα που το σκέφτομαι, αν και άσχετο με όλα τα υπόλοιπα που είναι πάρα πολύ σχετικά μεταξύ τους. Τί να έχει γίνει;

Μπορώ να ψάξω, να το βρω και να το ... παραθέσω εδώ;  Γιατί όχι. Ίσως τότε αποχτήσει κι ένα ενδιαφέρον το blog. Έχω να σκεφτώ και τους 2 followers μου!

Πολύ συχνά λοιπόν οι σκέψεις μου είναι έτσι, σκόρπιες και μπερδεμένες. Κι είπα πως ίσως μ' αυτό το blog καταφέρω να τις βάλω σε μια τάξη. Και πολύ πιθανόν να βρω κι άλλους που να τους προβληματίζουν τα ίδια θέματα. Αυτό θα είναι καλό.

Ας πούμε, συνεχώς σκέφτομαι το "πάντα" και με τρομοκρατεί νομίζω. 

Θα ήθελα να γράψω κάποτε γι' αυτό, αλλά όχι σήμερα γιατί δεν το έχω και πολύ με τη συνοχή.

Κι ας μην πέσω στα βαριά από την πρώτη μέρα.

απόψε ακούω στο μπαλκόνι: http://www.youtube.com/watch?v=eYVnRyZWs70

real eyes relise real lies

maybe I should start writting in English.

but I don't think I want to.

I'm in my trap again

Έκανα μια σύντομη περιήγηση σε διάφορα blogs και απογοητέυτηκα με τούτο, το δικό μου. Η αποτυχία σου λέω. Βασικά μιας που είναι και πρώτη μέρα, λέω να μην απογοητευτώ ακόμα. Α, να σημειώσω και την ημερομηνία να του κάνω γενέθλια του χρόνου. Ναι, γιατί θα το έχω ως τότε.

Όλοι μιλάνε λοιπόν για την κατάσταση της Ελλάδας φίλε μου. Μας έχουν κάνει και ανέκδοτο εις τα εξωτερικάς. Το ήξερες; Καλά να μου πεις, εδώ εμείς γελάμε με τα χάλια μας.

Εντάξει δε μιλάνε όλοι γι' αυτά. Άλλοι μιλάνε για ταινίες. Αλλά είναι άπειροι κι αυτοί και μάλιστα πολύ καλοί μερικοί. Άμα αρχίσω κι εγώ να λέω για τέτοια, άστα να πάνε.

Άλλοι σχολιάζουν διάφορα θέματα με χιούμορ. Άκυρο, δε μπορώ να το κάνω. Δεν έχω χιούμορ.

Ε και δώσ' του να μιλάνε και για μουσική. Έχω κάπου έχω ένα blog τέτοιο αλλά εδώ θέλω να πω άλλα πράματα. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω τι πράματα. Νομίζω έψαχνα κάπου να γράφω, που να μπορώ να γράφω ειλικρινά. Α ναι, είμαι ειλικρινής γενικά in real life. Μέχρι εκεί που με παίρνει. Γιατί τι να την κάνεις την ειλικρίνια όταν περιέχει πράγματα και λόγια που μπορούν να πληγώσουν τους άλλους; Απλά τα καταπίνεις (και γδέρνουν το λαιμό σου σα μπρόκες) για να μην πληγώσεις.

Άλλοι που λες γράφουν ποίηση. Ήθελα να κάνω follow ένα-δυο τέτοια blogs αλλά φοβήθηκα μη με περάσουνε για φλώρο. Αλλά ποιος να μου πεις; Να θα πάω τώρα και θα κάνω follow. Στα κομμάτια να πάει. Έχουμε και ευαίσθητες χορδές, πώς να το κάνουμε;

Έλα. Κάνε κι εσύ follow αγαπητέ περαστικέ. Υπόσχομαι να γίνομαι πιο ενδιαφέρον στο μέλλον. Πρώτη μέρα είναι. Προσαρμογή you know?

About dreaming

Τα όνειρα μας είναι συχνά γεμάτα από αγνώστους που παίζουν κάποιον συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε αυτά. Γνωρίζετε ότι το μυαλό σας δεν εφευρίσκει αυτά τα πρόσωπα από το πουθενά αλλά αντιθέτως πρόκειται για πραγματικούς ανθρώπους που έχετε δει κατά την διάρκεια της ζωής σας και τους οποίους μπορεί να μη τους γνωρίζετε προσωπικά ή να μη τους θυμάστε?
Με λίγα λόγια, ο τρομαχτικός δολοφόνος του χθεσινού σας ονείρου, μπορεί να είναι ο τύπος που έβαλε βενζίνη στο αμάξι του πατέρα σας όταν εσείς ήσασταν μικρός. Όλοι έχουμε αντικρίσει χιλιάδες πρόσωπα κατά την διάρκεια της ζωής μας και έτσι ο εγκέφαλος έχει ένα ανεξάντλητο απόθεμα χαρακτήρων για να ενσωματώσει στα όνειρα μας.






Ενδιαφέρον, δε λέω. Καλή για πρώτη προσπάθεια;

Μα μήπως μιλάω στον κανένα;

Τι λογοπαίγνιο.

Another try

Λοιπόν μετά από δύο εντελώς αποτυχημένες προσπάθειες να γράψω κάτι, σκέφτομαι πως αυτό το blog, πρέπει να αποκτήσει περιεχόμενο. Μια πορεία τέλος πάντων.

Ναι, αλλά τι; Ιδού η απορία.

Για τι θέμα μπορώ να γράφω;

• επικαιρότητα
• ταινίες
• μουσική
• βιβλία
• εκδηλώσεις
• σκέψεις
• για τη ζωή μου
• παράξενα φαινόμενα

Αποκλείεται να γράψω για την επικαιρότητα. Δόξα τω θεώ, έγραψα κάμποσα άρθρα στο σχολείο κι εγώ κάποτε. Άστο. Για ταινίες, μουσική, βιβλία, εκδηλώσεις γράφουν οι πάντες πια. Βαρετό. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοια blogs. Ηm, let me see.  Για τη ζωή μου, δε σφάξανε. Πιο βαρετό κι από βαρετό. Σκέψεις; Ίσως. Νομίζω όμως με κέρδισαν τα παράξενα φαινόμενα.

Ωραία, διάλεξα το πιο έυκολο. Για να δούμε...

wondering

Α ναι θυμήθηκα.

Έβλεπα μια ταινία κι ήθελα να πω πως με τρομοκρατούν όσο τίποτα οι σκηνές που δείχνουν τον πρωταγωνιστή να περιφέρεται σε ένα άδειο δωμάτιο ή κάπου τελος πάντων και ποτέ δεν κοιτάει πίσω του. Πίσω απ' την πλάτη του βρε παιδί μου. Έγω και στο σπίτι μου όταν περπατάω βράδυ κι είναι όλα σκοτεινά, πάω πάντα τοίχο - τοίχο, μη με μαχαιρώσει κανείς πίσω στην πλάτη. Πισώπλατα που λένε.

Αν και μερικοί δε χρειάζονται σκοτάδι για να το κάνουν. Σου δίνουν όχι μία, όχι δύο, αλλά πολλές πισώπλατες "μαχαιριές" ολοφάνερα.

Δεν είναι ανόητο να φυλάγεσαι όταν περπατάς στα σκοτεινά κι όταν έχει φως να καθησυχάζεσαι; Στα φανερά σημεία βρίσκουν τις καλύτερες κρυψώνες οι επίδοξοι "εγκληματίες" φίλε μου.

Ναι, αυτή ήταν η σκέψη μου για σήμερα. Εξαιρετικότατη και φυσικά πρωτότυπη.

Σου λέω, δε χάνεις.

ugly start

Ξέρεις, σε όλα τα blogs γράφουν τρομερά πράγματα. Εγώ δεν είμαι και τόσο τρομερός. Δε χάνεις και τίποτα βασικά αν δεν κάνεις follow. Βασικά, μην κάνεις. Βγες απ' το ίντερνετ, κλείσε το pc και κάνε μια βόλτα. Δεν είναι ανάγκη να μουχλιάσεις εδώ μαζί μου. 

Άντε, πήγαινε. Πιες ένα καφεδάκι και για μένα.

(Ω χαρώτο για πρώτο άρθρο. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον. Άντε πήγαινε τώρα. Κι αύριο εδώ θα 'μαι)

ακούω κάθε βράδυ στο μπαλκόνι: http://www.youtube.com/watch?v=3XmuKtEh2so

όσο γι' αυτό, ναι, χάνεις αν δεν το ακούσεις.