Tuesday 3 May 2011

Θυμήθηκα σήμερα πως όταν ήμουν μικρός είχα έναν φανταστικό φίλο που τον λέγανε Δημήτρη. Δηλαδή εγώ τον είχα ονομάσει έτσι. Είχα λοιπόν αυτόν τον φανταστικό φίλο, ο οποίος δε μ' άφηνε ποτέ.. Και του μιλούσα τα βράδια στο δωμάτιό μου και στο σχολείο στα διαλείμματα όταν δε μου μιλούσαν οι άλλοι. Το θέμα είναι πως μάλλον μου έμεινε το "κουσούρι" και γι' αυτό από τότε όποτε είμαι μόνος, μιλάω δυνατά στον εαυτό μου, παραμιλάω κοινώς, σα να μιλάω σε εκείνον το φανταστικό φίλο. Νομίζω σήμερα το συνειδητοποίησα αυτό πλήρως. 
Γενικά έχω ακούσει πως το να έχει ένα παιδί φανταστικό φίλο, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Εγώ απλά πιστεύω πως το έκανα γιατί σε πολύ μικρή ηλικία έχασα ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο και υποσυνείδητα ίσως δεν ήθελα να δεθώ με άλλους άνθρώπους γιατί φοβόμουν πως κάποια μέρα θα τους χάσω κι αυτούς. Κι έτσι γενικά κατέληξα να μην έχω πολλούς φίλους. Όχι πως αυτό ήταν απαραίτητα κακό, γιατί με όσους ήρθα κατά καιρούς σχετικά κοντά, ήταν πολύ "σοφά", θα έλεγε κανείς, διαλεγμένοι. Απλά δεν έδωσα ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον να με γνωρίσει πραγματικά γιατί φοβόμουν αυτό το "πολύ κοντά". Αυτό το έχω μετανιώσει μπορώ να πω. Το κακό είναι πως δεν ξέρω νομίζω πλέον και πως να αφήνω τους άλλους να πλησιάζουν, γιατί έχω συνηθίσει να κρατάω αποστάσεις.
Πάντως σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη, θα έλεγα να εκτιμήσεις τις όποιες σχέσεις με άλλους ανθρώπους έχεις, γιατί κι η μοναξιά είναι κακό πράγμα. Κι δυστυχώς άμα πιάσεις φιλίες μαζί της, δύσκολα την ξεφορτώνεσαι. Όμως η αλήθεια είναι πως αν θέλεις να αλλάξεις, ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να έχεις ισχυρή θέληση. Τουλάχιστον θέλω να το πιστεύω αυτό.



song of the day

4 comments:

  1. " Απλά δεν έδωσα ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον να με γνωρίσει πραγματικά γιατί φοβόμουν αυτό το "πολύ κοντά". "

    Ακριβώς τα ίδια και δω. Νιώθω σαν να είσαι εγώ. Ό,τι λες, τα ίδια νιώθω και γω. Και ο λόγος που σε ώθησε στην στάση αυτή. Και για μένα ίδια.
    Και μιλάω πολύ συχνά μόνος μου.
    Και μήπως γράφω εγώ το μπλογκ και δεν το χω καταλάβει? (αυτό ήταν αστείο και καλά)

    Το τραγούδι, ένα από τα αγαπημένα μου.

    Πάω να συνεχίσω διάβασμα. Θαρρώ θα τα παίξω μια από αυτές τις μέρες. Καταραμένες Πανελλήνιες.

    ReplyDelete
  2. Πανελλήνιες; Τι μου θυμίζεις..(καλά όχι πως έχει περάσει πολύς καιρός) Μη μπεις στο τρυπάκι που θέλουν να σε βάλουν, δεν τελειώνει η ζωή αν κάτι πάει στραβά στις Πανελλήνιες. Βέβαια, δυστυχώς αυτό το συνειδητοποιείς μετά. Κουράγιο!

    Που ξέρεις, ίσως και να είμαστε τα δύο πρόσωπα μιας διχασμένης προσωπικότητας (άλλη αποτυχημένη προσπάθεια για χιούμορ. Δε βαριέσαι..)
    Πάντως δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ το έχω μετανιώσει που έχω αυτήν την τάση, να διώχνω όσους θέλουν να πλησιάσουν περισσότερο. Κι είναι εγωιστικό πιστεύω, γιατί το κάνω για να μην πληγωθώ εγώ αργότερα με το να τους χάσω.
    Απλά κάποιους, θα ήθελα να τους είχα κρατήσει. Δεν ξέρω αν δε μπόρεσα ή αν τους έδιωξα. Όπως και να 'χει κάποιοι θα ήθελα να είχαν μείνει. Αλλά είναι πολύ να ζητάς από κάποιον κάτι τέτοιο. Γιατί εγώ ποτέ δεν ήμουν διατεθειμένος να δώσω, όχι βέβαια γιατί δεν ήθελα. Από φόβο.
    Είναι πολύ που λες να ζητάς από κάποιον να μείνει, ενώ αυτός ξέρει πως πάντα θα τον κρατάς σε μια συγκεκριμένη απόσταση.
    Δεν ξέρω όμως, ίσως να υπάρχουν και κάποιοι που μένουν. Ίσως να βρω κι εγώ έναν τέτοιο φίλο ή οτιδήποτε κάποτε.
    (νομίζω πως έχεις καταλήξει να ακούς όλα μου τα προβλήματα φίλε μου)

    ReplyDelete
  3. Φίλε μου δεν υπάρχει αυτό! Ούτε ένας μήνας δεν έχει περάσει από τότε που μου πρότειναν τους Mumford and sons, λέγοντάς μου ότι τους ανακάλυψαν τυχαία και τώρα να! Μπαίνω στο μπλογκ σου και ξαφνικά έχεις βάλει τρία τραγούδια τους και μάλιστα το συγκεκριμένο αυτού του ποστ είναι το πρώτο που άκουσα και αυτό που προς το παρόν ακούω περισσότερο.
    Και γράφεις πολύ ωραία και έχεις πράγματα να πεις. Πράγματα με ουσία. Μπράβο.

    ReplyDelete
  4. Σ'ευχαριστώ πολύ φίλε μου.
    Καλό ταξίδι με τους Mumford and Sons

    ReplyDelete