Είναι μερικά πρωινά που ξυπνάω και θέλω να αρπάξω ένα σακίδιο και να φύγω. Να εξαφανιστώ. Όχι για να δω αν θα με ψάξει κανείς, καλά μπορεί και γι' αυτό (τι ελικρινής που είμαι ο άτιμος), αλλά κυρίως γιατί απ' το να κάθομαι εδώ και να με θυμούνται όλοι όποτε θέλουν, προτιμώ να επιλέξω να μη με μπορεί να με βρει κανείς. Είναι θέμα επιλογής. Εννοώ στη μία περίπτωση κάθομαι και περιμένω και κανείς δε χτυπάει την πόρτα και γίνομαι θλιβερός αφού κάθομαι και μιλάω - όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό συζήτηση ή ομιλία ή οτιδήποτε- σ' ένα blog. Αντιθέτως στην άλλη περίπτωση επιλέγω να 'μαι μόνος και παίρνω τα βουνά. Αυτό λοιπόν συμβαίνει μερικά πρωινά. Μετά αφού πιω έναν καφέ, έχω συνέλθει και κάθομαι στ' αυγά μου και πιο συγκεκριμένα στο μπαλκόνι μου. Να 'χε στόμα και μιλιά κι αυτό το καημένο, τι παράπονα θα μου έκανε. Ας το πλύνω σήμερα. Έτσι, για να το ευχαριστήσω για τις αμέτρητες ώρες που μ' έχει ανεχτεί.

Τι θα έκανα αν δεν είχα κι αυτο.. Είμαι τραγικός. Μετά το πλύσιμο του μπαλκονιού θα βγάλω το σκύλο βόλτα να πάρω και λίγο αέρα. ( η αλήθεια είναι πως δεν έχω σκύλο, αλλά πάντα ήθελα να το πω αυτό. )

και για σήμερα άκου